Bill Callahan (° 3/6/1966 - Silver Spring - Maryland/USA) startte zijn carrière in 1988 onder de nom de plume Smog, maar sinds 2007 brengt hij muziek uit onder zijn eigen naam. Hij heeft reeds een uitgebreide discografie en dit jaar verscheen het goed onthaalde “Shepherd In A Sheepskin Vest”. Bill is voor zijn doen in een behoorlijk opgewekte bui op dit album.

Voor Bill aan de beurt is, worden we vergast op de etherische, spacy klanken van Dallas Acid, een trio waarvan de twee heren elektronische klanken de AB insturen, aangevuld door zachte gonggeluiden van Linda Beecroft. Zij zingt af en toe met fluisterstem passend bij de ambient, new age-achtige muziek. Ik acht deze muziek meer geschikt wanneer je op de sofa tot rust wil komen en minder in een concertzaal, maar ieder zijn ding.

Bill Callahan (zang en gitaar) wordt in de uitverkochte AB-Flex bijgestaan door gitarist Matt Kinsey, een bassist en een drummer. Hij opent met het heel rustige “Angela” waarin Matt mooie accenten legt. De geboorte van zijn zoon bezingt hij in “747” waarin de drummer subtiel de vellen beroert. Iets meer tempo heeft “Call Me Anything” en daarmee sluit hij zijn eerste greep uit de laatste plaat af. Bill geeft het lang uitgesponnen hoogtepunt “America!” spaarzame mondharmonica mee, het repetitieve nummer met een J.J. Cale-achtige vibe, wordt verder opgefleurd door een fantastische solo van Matt Kinsey. Hij bezingt zijn onzekerheid in “The Ballad Of The Hulk” dat passend in groen licht baadt. Hij grapt hierover wat een genie hij toch wel is. Het verlies van zijn moeder verwerkt hij in het aangrijpende “Circles”.

Hij grijpt voor het eerst terug naar zijn verleden in Smog met “Let's Move To The Country” (“Knock Knock” - 1999) en “Say Valley Maker” (“A River Ain't To Much To Love” - 2005) Hij brengt met “Trains Across The Sea” een hommage aan de recent overleden David Berman van Silver Jews. Een nieuw hoogtepunt is “Too Many Birds” met weer een fantastische gitaarpartij van Matt Kinsey. Hij geeft de bloedmooie songs aparte, soms schurende gitaarlijnen mee die vermijden dat het al te gezapig wordt. Zijn huwelijksgeluk bezingt Bill in het melodieuze “Watch Me Get Married”. Een blije, gelukkige artiest en familieman hoeft niet te vervallen in meligheid, dit wordt in deze song bewezen. De reguliere set wordt afgesloten met “The Beast”, waarbij twee leden van Dallas Acid extra instrumentatie toevoegen en het nummer ietwat bevreemdend eindigt.

Bill en kompanen komen nog terug voor twee bisnummers : een prima “Too Many Birds” en passende afsluiter “Riding For The Feeling”. Bill Callahan weet tijdens het bijna twee uur durende concert moeiteloos te boeien. De bijdrage van Matt Kinsey met zijn kringelende gitaarpartijen kan niet overschat worden. De twee andere muzikanten hebben zich onopvallend maar perfect van hun taak gekweten. Het publiek hing het ganse concert aan Bills lippen en was uitermate respectvol, hij waant zich bij momenten in een bibliotheek, zo stil was het tijdens de nummers. Het optreden voelt aan als een warm deken op een druilerige, herfstige zondagavond.

Lou Van Bergen

Foto's © Yvo Zels